Ułatwienia dostępu

Historia szkoły

Historia Regionalnego Centrum Edukacji Zawodowej w Nisku to historia szkół zawodowych, które poprzedziły powstanie Zasadniczej Szkoły Elektrycznej w roku 1950, dzieje Zasadniczej Szkoły Elektrycznej i technikum Elektrycznego oraz informacje o szkołach, które tworzyły powołany w 1975r. Zespół Szkół Elektrycznych. W takim ujęciu, historyczny zapis wygląda następująco:



1. Szkoła Zawodowo Dokształcająca 1928-1939
2. Polska Publiczna Rzemieślniczo-Kupiecka Szkoła Zawodowa-PPRz-KSZ 1940-1944
3. Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa - PSDZ 1944-1946
4. Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa - PŚSZ 1946-1952
5. Zasadnicza Szkoła Elektryczna - ZSE 1950-do nadal
6. Technikum Elektryczne dla Pracujących - TEdP i TEdPpZ 1958-1968 oraz 1975-1980
7. Technikum Elektryczne - TE 1959-do nadal
8. Technikum Elektryczne po Zasadniczej Szkole Elektrycznej - TEpZ 1968-do nadal
9. Państwowa Szkoła Techniczna - PST 1965-1970
10. Policealne Studium Zawodowe - PSZ 1970-1990
11. Liceum Zawodowe - LZ 1972-1987
12. Zasadnicza Szkoła Zawodowa - ZSZ 1972-1991
13. Regionalne Centrum Edukacji Zawodowej - RCEZ 2001-do nadal

 

Szkoła Zawodowo Dokształcająca
Szkoła Zawodowo Dokształcająca funkcjonowała w latach 1928-1939. Nie posiadała ona własnego budynku - mieściła się w budynku szkoły podstawowej. Do Szkoły przyjmowano młodzież po ukończeniu 15 roku życia. Uczniami byli terminatorzy lub kandydaci na terminatorów pracujący w okolicznych warsztatach rzemieślniczych, których według rzemiosł grupowano w oddziały klasowe. Cykl nauczania w Szkole Zawodowo Dokształcającej trwał 3 lata, ale program kształcenia był bardzo ubogi - zajęcia lekcyjne, które odbywały się w późnych godzinach wieczornych realizowane były przez 8-10 godzin tygodniowo. W ramach tych godzin uczono następujących przedmiotów: język polski, religia, rachunki zawodowe, księgowość rzemieślnicza i higiena. Ukończenie Szkoły dawało absolwentowi tytuł czeladnika, który po kilkuletniej praktyce mógł ubiegać się o uprawnienia mistrza. Koszty utrzymania Szkoły pokrywano w 2/3 z dotacji państwowych, a pozostałą część dotował Zarząd Miejski w Nisku. Do roku 1932 Szkołą kierował Ludwik Latawiec, w latach 1932-1937 Adolf Rufer, zaś w latach 1937-1938 Karol Kantor. Pierwsi absolwenci opuścili Szkołę w roku 1929.


Polska Publiczna Rzemieślniczo-Kupiecka Szkoła Zawodowa-PPRz-KSZ
Polska Publiczna Rzemieślniczo-Kupiecka Szkoła Zawodowa istniała od 2 września 1940 do 4 lipca 1944r.. Zorganizował ją Karol Kantor, a kierował inż. Wacław Wiprzycki. W latach 1940-1942 mieściła się w budynku przy ulicy Kościuszki, w którym do wybuchu wojny mieścił się Urząd Gminy (dzisiaj zadrzewiony teren stadionu), a od roku 1942 w budynku szkoły podstawowej. Szkoła przekazując uczniom stosunkowo szeroki zakres wiadomości programowych przygotowywała w oddziałach rzemieślniczych i kupieckich. W oddziałach rzemieślniczych nauczano następujących przedmiotów: język niemiecki, religia, rysunki, technologia, nauka o zawodzie, korespondencja zawodowa i rachunki zawodowe, a w klasach o nastawieniu kupieckim: język polski, arytmetyka handlowa, nauka o handlu, towaroznawstwo, stenografia, liternictwo, pisanie na maszynie. Uczniowie poza zajęciami szkolnymi pracowali w zakładach Francke'go - właściciela dóbr Nisko, u prywatnych rzemieślników, w spółdzielniach i sklepach. Do szkoły uczęszczała duża grupa młodzieży niepracującej, która pozbawiona możliwości kształcenia w szkole średniej w trudnych warunkach wojennych, korzystała z szansy pobierania nauki. Języka polskiego jako osobnego przedmiotu nie było, ale nauczyciele w ramach swych przedmiotów przekazywali wiadomości z literatury polskiej i historii ojczystej. Cykl nauczania w Polskiej Publicznej Rzemieślniczo-Kupieckiej Szkole Zawodowej trwał 3 lata. Absolwenci opuszczali Szkołę w latach 1941-1944. Kończyli oni naukę w następujących oddziałach:
- mieszany (1941 i 1943)
- rzemieślniczy męski (1942)
- żeński krawiecki (1943 i 1944)
- kupiecki (1943 i 1944)
- i męski - metalowcy (1944).


Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa - PSDZ
Publiczna Szkoła Dokształcająca Zawodowa istniała w okresie od 2 listopada 1944 do 28 czerwca 1946 r.. Była Szkołą dla rzemieślników różnych zawodów. Zajęcia lekcyjne odbywały się dla każdej klasy trzy razy w tygodniu przed południem. Tygodniowy wymiar zajęć lekcyjnych dla uczniów wynosił 18 godzin. W Szkole nauczano następujących przedmiotów: język polski, religia, nauka o Polsce współczesnej, geografia gospodarcza, rachunki zawodowe, rysunki zawodowe, nauka o zawodzie, korespondencja zawodowa, a po wprowadzeniu w roku 1945 nowych siatek godzin, wykaz przedmiotów przedstawiał się następująco: język polski, religia, historia, rachunki, kreślenia geometryczne i rzutowe, rysunki odręczne, fizyka przemysłowa, chemia, materiałoznawstwo, zajęcia praktyczne z technologii, organizacja przedsiębiorstw, higiena. Cykl nauczania w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej trwał 3 lata. Kierownikiem Szkoły był Karol Kantor. Absolwenci opuszczali Szkołę w latach 1945-1946. Kończyli oni naukę w klasach ogólnozawodowych.


Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa - PŚSZ
Publiczna Średnia Szkoła Zawodowa powstała w wyniku zmiany nazwy Publicznej Dokształcającej Szkoły Zawodowej. Istniała od 3 września 1946 roku do 30 czerwca 1952r.. Do klasy pierwszej przyjmowano uczniów po ukończeniu klasy siódmej szkoły podstawowej. Dla uczniów pracujących zawodowo, nie posiadających ukończonej klasy siódmej utworzono klasę wstępną. Prowadzono klasy ogólnozawodowe i handlowe. Do nauczania wprowadzono nowe przedmioty takie jak: geografia, fizyka z maszynoznawstwem, chemia z materiałoznawstwem, rachunkowość, organizacja zakładów pracy, wiadomości społeczno-gospodarcze i wychowanie fizyczne. W latach 1947-1949 w klasach ogólnozawodowych wprowadzono wiadomości przyrodnicze, przysposobienie wojskowe i służbę Polsce, a w klasach handlowych organizację i techniki handlu, towaroznawstwo z chemią, arytmetykę handlową, księgowość, liternictwo i technikę reklamy oraz język francuski. Cykl nauczania trwał 3 lata. Absolwenci podejmowali pracę, w państwowych przedsiębiorstwach przemysłowych, głównie w Hucie Stalowa Wola oraz w zakładach prywatnych i w handlu. W latach 1946-1950 kierownikiem Szkoły był Karol Kantor. Później Szkołą kierował Stanisław Bereś. Absolwenci opuszczali Szkołę w latach 1947-1952. Kończyli oni naukę w następujących klasach:
- ogólnozawodowa (1947-1952)
- i handlowa (1950-1951).


Zasadnicza Szkoła Elektryczna - ZSE
Zasadnicza Szkoła Elektryczna istnieje od roku 1950. Została ona powołana decyzją Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego. Celem Szkoły zgodnie z nadanym statutem stało się przygotowanie wykwalifikowanych robotników w zawodach elektrycznych. Szkoła, bezpłatna dla uczniów, została przeznaczona dla młodzieży obojga płci. Do klasy pierwszej przyjmowano kandydatów po ukończeniu klasy siódmej szkoły podstawowej z ukończonym 14 rokiem życia, a nie przekroczonym 17. Rozpoczęto prowadzić nauczanie przedmiotów teoretycznych oraz praktyczną naukę zawodu według planów i programów zatwierdzonych przez Prezesa Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego. Podstawowymi przedmiotami stały się: podstawy elektrotechniki, maszyny elektryczne, urządzenia elektryczne, rysunek zawodowy, materiałoznawstwo, technologia obróbki, a w praktycznej nauce zawodu warsztat elektryczny i warsztat mechaniczny, które odbywały się we własnych Warsztatach Szkolnych. Uczniowie zawodów takich jak elektromonter siłowni oraz elektromonter sieci i podstacji praktyczną naukę zawodu odbywali w Elektrowni i w Hucie Stalowa Wola. W latach 1950-1957 cykl nauczania trwał 2 lata. Absolwenci kończąc Szkołę w latach 1952-1957 składali egzaminy kwalifikacyjne.
1 stycznia 1957r. szkolnictwo zawodowe przejęło Ministerstwo Oświaty, a w nim Departament Szkół Przemysłu Ciężkiego. Na szczeblu wojewódzkim opiekę nad szkołami zawodowymi sprawowała Dyrekcja Okręgowa Szkolnictwa Zawodowego. W tym też 1957 roku, wprowadzono nową nomenklaturę zawodów i nowe siatki godzin - cykl nauczania zmieniono na 3-letni. 1 lipca 1958r. organem prowadzącym dla Zasadniczej Szkoły Elektrycznej stało się Kuratorium Okręgu Szkolnego w Rzeszowie. Naukę prowadzono w trzech zawodach elektromonter, elektromechanik i elektroenergetyk. W latach 1959-1963 uczniowie cyklu 3-letniego tuż przed zakończeniem szkoły składali egzaminy końcowe i mogli składać egzaminy czeladnicze, potem z egzaminów końcowych zrezygnowano, a z dniem 1 września 1982 roku wprowadzono egzamin z nauki zawodu.
W ramach zajęć praktycznych, realizując program, produkowano narzędzia oraz wykonywano elementy do instalacji elektrycznych a przede wszystkim wykonywano instalacje różnego typu. Rola Szkoły Elektrycznej w Nisku okazuje się szczególnie ważna jeśli weźmie się pod uwagę, że w tym czasie trwałą odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych, że prowadzono elektryfikację, że rozwijająca się Stalowa Wola wraz ze swoją Elektrownią potrzebowała elektryków. To było 50 lat temu. Od tego czasu Zasadnicza Szkoła Elektryczna przygotowywała i corocznie dawała społeczeństwu wykwalifikowanych robotników-specjalistów różnych zawodów. Była i pozostała szkołą liczącą się w Polsce Południowo-Wschodniej. Absolwenci podejmowali dalszą naukę w technikach lub podejmowali pracę - najczęściej w Elektrowni Stalowa Wola i na Wydziale Elektrycznym Huty Stalowa Wola, w Przedsiębiorstwie Elektryfikacji Rolnictwa w Rzeszowie i placówkach energetycznych województwa rzeszowskiego a potem tarnobrzeskiego. Zapotrzebowanie roczne na absolwentów składane Szkole przez zakłady pracy było bardzo duże, np. w roku 1959 wynosiło 115 absolwentów, w roku 1962 - 350, a w roku 1963 - 300. Zakładem opiekuńczym dla Szkoły była Elektrownia Stalowa Wola.
Największe zasługi w utworzeniu Zasadniczej Szkoły Elektrycznej położył Stanisław Bereś, który został jej pierwszym dyrektorem. Kierował on utworzoną Szkołą do roku 1964, w latach 1964-1975 kierował Szkołą mgr Antoni Ptak. W latach 1975 - 2001 Zasadnicza Szkoła Elektryczna wchodzi w skład Zespołu Szkół Elektrycznych, którego dyrektorem w latach 1975-1991 był mgr Antoni Ptak, a od roku 1991 jest dr inż. Antoni Piędel, zaś od 14 października 2001r. w skład Regionalnego Centrum Edukacji Zawodowej którego dyrektorem jest dr inż. Antoni Piędel.
Absolwenci cyklu 2-letniego opuszczali Szkołę w latach 1952-1957. Od roku 1959 opuszczają Zasadniczą Szkołę Elektryczną absolwenci cyklu 3-letniego. Kończyli oni klasy o następujących zawodach:
- elektromonter instalacji przemysłowych (1952-1954),
- monter maszyn elektrycznych (1954-1957),
- elektromonter siłowni (1957),
- elektromonter sieci i podstacji (1957),
- elektromonter (od 1959),
- elektromechanik (1959-1961, od 1964),
- elektroenergetyk (1959-1969, 1971-1974, 1976-1979,1984-1985).


Technikum Elektryczne dla Pracujących - TEdP i TEdPpZ
Technikum Elektryczne dla Pracujących istniało w latach 1958-1968 oraz 1975-1980. Cykl nauczania wyznaczono na 5 lat. W roku 1958, gdy otwarto Technikum dokonano naboru do dwóch oddziałów klasy drugiej. Przyjmowano wówczas absolwentów Zasadniczej Szkoły Elektrycznej i innych szkół zawodowych. W klasach tych obowiązywał przejściowy plan nauczania obejmujący 21 godzin tygodniowo. Uczniowie byli w wieku od 18 do 47 lat. Nauka kończyła się złożeniem egzaminu dojrzałości i uzyskaniem tytułu technika elektryka. Egzamin dojrzałości dla uczniów Technikum, a taki po raz pierwszy odbył się w roku 1962, składał się z dwóch części - pierwsza obejmowała przedmioty ogólnokształcące, druga przedmioty zawodowe.
W roku 1964 w Technikum Elektrycznym dla Pracujących otwarto klasę na podbudowie Zasadniczej Szkoły Elektrycznej. W latach 1968-1975 Technikum Elektryczne dla Pracujących nie prowadziło działalności. W roku 1975 i w roku 1977 dokonano naboru do Technikum Elektrycznego dla Pracujących na podbudowie Zasadniczej Szkoły Elektrycznej.
Technikum Elektryczne dla Pracujących wraz z Zasadniczą Szkołą Elektryczną tworzyły jedną placówkę oświatową, którą kierował Stanisław Bereś (1958-1964) i mgr Antoni Ptak (1964-1968 i 1975-1980). W latach 1975-1980 wchodziło w skład Zespołu Szkół Elektrycznych. Absolwenci opuszczali Szkołę w latach 1962-1968 oraz 1978 i 19080. Kończyli oni klasy o specjalności :
- elektroenergetyka (1962-1965, 1967-68),
- energetyka cieplna (1967)
- elektromechanika ogólna (1978, 1980)


Technikum Elektryczne - TE
Technikum Elektryczne na podbudowie szkoły podstawowej istnieje od roku 1959. Otwarto je na mocy Zarządzenia Ministra Oświaty nr PB-3-32/15/59 z dnia 23 marca 1959r. . Cykl nauczania w Technikum Elektrycznym trwa 5 lat. Od samego początku Szkoła postawiła sobie za cel kształcenie na pełnym poziomie średnim w nowoczesnych i potrzebnych kierunkach. Uwzględniając postęp techniczny i potrzeby środowiska systematycznie wprowadzano nowe programy i kierunki. W celu realizacji nowych kierunków stale poprawiano i udoskonalano wyposażenie w pomoce naukowe, tworzono pracownie i laboratoria, rozwijano zaplecze warsztatowe do realizacji wymagań programowych . Zmiany techniczne w świecie, zwłaszcza w zakresie elektroniki i komputeryzacji stawiają potrzebę stałego doposażania pracowni i konieczności szukania pieniędzy i i o tym dyrekcja i nauczyciele pamiętają.
Uczniowie kończąc szkołę, w zależności od funkcjonujących zarządzeń, byli zobowiązani do złożenia pracy przedegzaminacyjnej i potem egzaminu dojrzałości (do roku 1971). Egzamin dojrzałości, jaki obowiązywał uczniów technikum obejmował następujące przedmioty: język polski, matematyka, wiedza o Polsce i świecie współczesnym (wychowanie obywatelskie), fizyka oraz blok przedmiotów zawodowych. W latach późniejszych wymagano przedłożenia pracy dyplomowej z przygotowania zawodowego. Od dnia 1 września 1982r. obowiązuje egzamin z przygotowania zawodowego. Do roku 1973 uzyskanie tytułu technika uwarunkowane było zdaniem egzaminu dojrzałości.
W ramach prac przedegzaminacyjnych i dyplomowych wykonano wiele sprzętu specjalistycznego do użytku indywidualnego oraz pomocy dydaktycznych dla Szkoły. Wszystkie prace spełniały najwyższe wymogi techniczne. Oceny uzyskiwane w czasie tych egzaminów były bardzo wysokie.
Technikum Elektryczne od roku 1975 do 2001 roku wchodziło w skład Zespołu Szkół Elektrycznych, zaś od 14 października 2001r. wchodzi w skład Regionalnego Centrum Edukacji Zawodowej. Kierownictwo Technikum Elektrycznego na przestrzeni lat sprawowali Stanisław Bereś (1959-1964), mgr Antoni Ptak (1964-1991) i od roku 1991 dr inż. Antoni Piędel
Absolwenci Technikum Elektrycznego opuszczają Szkołę od roku 1964. Kończyli oni klasy o specjalnościach :
- elektroenergetyka (1964-1976)
- elektromechanika ogólna (1973-1982, 1984-97)
- maszyny i aparaty elektryczne (1983)
- elektronika ogólna(od 1984)
- radiotechnika i telewizja (1984)
- elektrotechnika przemysłowa (od 1998)
- energoelektronika ( od 1999)
- maszyny elektroniczne i systemy cyfrowe (1998)
- systemy komputerowe ( od 1999 ).


Technikum Elektryczne po Zasadniczej Szkole Elektrycznej - TEpZ
Technikum Elektryczne na podbudowie Zasadniczej Szkoły Elektrycznej istnieje od roku 1968. Do Technikum przyjmuje się uczniów, którzy pomyślnie ukończyli9 Zasadniczą Szkołę Elektryczną i zdali egzamin wstępny. Uczniowie tej szkoły to przede wszystkim absolwenci niżańskiej Zasadniczej Szkoły Elektrycznej ale wielu też pochodzi z innych szkół. Cykl nauczania trwa 3 lata. Technikum Elektryczne po ZSE od roku1975 do 2001 wchodziło w skład Zespołu Szkół Elektrycznych. Od 14 października 2001r. wchodzi w skład Regionalnego Centrum Edukacji Zawodowej. Szkołą kierowali: mgr Antoni Ptak (1964-1991) i od roku 1991 dr inż. Antoni Piędel.
Absolwenci opuszczają Szkołę od roku 1971. Kończyli oni klasy o specjalnościach:
- elektromechanika ogólna (1971-1974)
- elektroenergetyka (od 1975).


Państwowa Szkoła Techniczna - PST
Państwowa Szkoła Techniczna - PST istniała w latach 1965-1970. Utworzona została jako wynik narady, która odbyła się w niżańskiej Szkolę Elektrycznej z udziałem kuratora Okręgu Szkolnego, przedstawicieli Elektrowni Stalowa Wola i dyrektorów liceów ogólnokształcących. Państwowa Szkoła Techniczna, nazywana żartobliwie "Akademią" lub "Politechniką Niżańską" była przeznaczona dla absolwentów liceów ogólnokształcących. Cykl nauczania trwał 2 lata. Rok szkolny dzielił się na dwa semestry., Uczniowie posługiwali się indeksami. Program obejmował przedmioty zawodowe, matematykę i chemię. Szkoła przygotowywała dla potrzeb Elektrowni Stalowa Wola techników o specjalności energetyka cieplna. Kończąc Szkołę słuchacze składali egzaminy dyplomowe oceniające przygotowanie zawodowe (do 1968; był okres, że z egzaminów zrezygnowano). Szkołą kierował mgr Antoni Ptak. Absolwenci opuszczali Szkołę w latach 1967-1970. Kończyli oni klasy o specjalności:
- energetyka cieplna (1967-1970) .


Policealne Studium Zawodowe - PSZ
Policealne Studium Zawodowe istniało w latach 1970-1990. Było ono kontynuacją Państwowej Szkoły Technicznej, skierowanej na kształcenie absolwentów liceów ogólnokształcących. Cykl nauczania trwał 2 lata. W latach1970-1972 nie dokonywano naboru do PST. Kończąc Szkołę słuchacze wykonywali pracę dyplomową z przygotowania zawodowego (np. w 1975), w latach późniejszych zdawali egzamin z przygotowania zawodowego. Szkołą kierował mgr Antoni Ptak. Absolwenci opuszczali Szkołę w latach 1971, 1975-1984 i 1986-1990. Kończyli oni naukę w specjalnościach:
- energetyka cieplna (1971),
- elektryczna i elektroniczna automatyka przemysłowa (1977-1984),
- radiotechnika i telewizja (1986-1990).
W latach 1976-1978 funkcjonowało ponadto wieczorowe Średnie Studium Zawodowe o specjalności przetwórstwo mięsa.


Liceum Zawodowe - LZ
Liceum Zawodowe funkcjonowało w latach 1972-1987. Cykl nauczania trwał cztery lata. Ukończenie Liceum nadawało tytuł robotnika wykwalifikowanego i możliwość zdawania egzaminu dojrzałości. Uczniowie kończąc szkołę składali egzamin z nauki zawodu (od roku 1983, wcześniej egzaminu końcowego nie było). Szkołą kierował mgr Antoni Ptak. Absolwenci Liceum Zawodowego opuszczali Szkołę począwszy od roku 1976. Kończyli oni klasy o zawodzie:
- elektromechanik urządzeń przemysłowych (1976-1987).


Zasadnicza Szkoła Zawodowa - ZSZ
Zasadnicza Szkoła Zawodowa istniała w latach 1972-1991. Cykl nauczania trwał trzy lata. Zajęcia praktyczne uczniowie odbywali w zakładach pracy, w których byli zatrudnieni. Z chwilą utworzenia, Szkoła była przeznaczona dla pracowników młodocianych zatrudnionych w Niżańskich Zakładach Przemysłu Metalowego "Nimet", potem innych zakładów pracy. Uczniowie-pracownicy "Nimetu" przygotowywani byli do zawodu tokarza. W roku 1973 na wniosek Spółdzielni Transportu Wiejskiego w Nisku otwarto klasę o zawodzie mechanik-kierowca pojazdów samochodowych. Na wniosek Huty Stalowa Wola w roku 1975 otwarto klasę o zawodzie monter układów elektronicznych i automatyki przemysłowej oraz w roku 1979 elektromonter maszyn i urządzeń hutniczych. W latach 1972-1976 dla potrzeb Zakładów Mięsnych w Nisku w dwuletnim cyklu nauczania kształcono młodocianych pracowników. Kończąc Szkołę uczniowie składali egzamin z nauki zawodu i uzyskiwali tytuł robotnika wykwalifikowanego. Szkołą kierował mgr Antoni Ptak. Absolwenci Zasadniczej Szkoły Zawodowej opuszczali Szkołę w latach 1975-1983, 1985-1988, 1991. Kończyli oni klasy o następujących zawodach :
- tokarz (1975-1977,1981,1986-1987),
- mechanik-kierowca pojazdów samochodowych (1976,1979,1982,1985,1988,1991),
- monter układów elektronicznych i automatyki przemysłowej (1978-1981),
- elektromonter maszyn i urządzeń hutniczych (1982-1983),
- przetwórstwo mięsa (1974-1976).


Regionalne Centrum Edukacji Zawodowej - RCEZ